Bu köşeyi takip edenler tarım sektöründe yaşanan sıkıntıların sık sık vurgulandığını hatırlayacaklardır. Geçmiş hükümetlerin tarımda yaptığı hataları “kulağı tersinden göstermek” babından AKP hükümetinde de değişik versiyonlarla devam ettiğini kaç kez yazdık. Özellikle hükümetin kuruluşu aşamasında Tarım bakanı görevine getirilecek kişinin hiç olmazsa dışarıdan olması gerektiğini çünkü mecliste Tarım teşkilatında çalışmış ve bu teşkilatın çalışma esaslarını iyi tanıyan birinin olmadığını da söylemiştik.
29 Mart da yapılan yerel seçimin üzerinden bir hafta geçti. Sonuçlarını herkes kendi aynasına göre değerlendiriyor ve neden sonuç ilişkisini tartışıyor. Biz olayın politik ve etnik nedenlerinden çok, hükümetin çiftçilere bakışını ve aldığı oy oranını analız edeceğiz.
Öncelikle hükümetin küresel krizin ülkemizdeki etkisini azaltmak için aldığı önlemlere bakalım. Bu önlemlerin ne kadarı çiftçilere destek veya krizi savuşturmasında yardımcı oldu.
Hükümet önce bir paket açıkladı. Buna göre 3 ay süre ile bazı sanayi ürünlerinde iç talebi artırmak için aldığı KDV ve ÖTV oranları azaltıldı.
Vergisi azaltılanlara bakıldığında, ülke nüfusunun yarısından fazlasını ilgilendiren, direkt veya dolaylı çiftçilikten faydalanan kesime hiçbir şeyin olmadığı. Otomobil, Beyaz eşya, Mobilya, konut. Sadece sanayicilerin kurtarılmasına yönelik bir paket.
Sanayi Bakanı veya sanayiciler demek ki dertlerini iyi anlatmışlar yani ağlamasını bilmişler. Tarımın veya çiftçilerin temsilcisi bakanımız derdini anlatamamış veya ağlamasını duyuramamış. ÖTV otomobilden düşüyor da neden Traktörden veya Tarımsal mekanizasyon ürünlerinde düşmüyor anlamış değilim.
Çiftçin ana girdilerine bir bakın. Gübre fiyatları bir yılda %120, Mazot % 65, kullanılan tohum % 80, işçilik % 50 oranında artı. Hani bunlarda indirim?
Yoksa tarımda kriz yok her şey süt liman mı? Beyaz et üreticileri ciddi manada krizde... Daha dün Ülkenin en büyük beyaz et üreticisi Mudurnu kapısına kilit vurdu. Biyoyakıt için yatırım yapanlar kepenk kapattı, Fındık gecen senenin yarı fiyatı, Pamuk da dışa bağımlı olduk. Ayçiçeği ekim alanları nerdeyse dörtte bire düştü. Nohut,mercimek ve fasulye ekimi bitmek üzere.
Bakanlığın yayın ve yayım çalışması nerede ise sıfıra inmiş. YAYCEP cd leri döner sermaye için malzeme olmuş ve kar amaçlı kullanılır olmuş. Halka açık sitelerde yayınlanması yasak, izin isteyenlere de izin verilmiyor. 30 bin ziraat mühendisi boş. Buna karşın binlerce hektar ekilmeyen arazi de boş. Bu çelişkiye çözüm üretecek bakanlık nerede?
Ülke haritasını önümüze serip, seçim sonuçlarına bakalım. Hükümet ülkenin Tarım yapılan ve işi çiftçilik olan yerlerde ciddi manada ihtar aldı. Ülkenin en modern Tarımın yapıldığı ve çiftçiliğe yatırım yapan bu işi meslek edinen yerlerde oy kaybına uğradı. Şimdi denilebilir ki; İçanadolu’da ve Doğuda Hükümet var orada tarım yok mu? denilebilir. Gezip gördüğüm ve gözlemlerime göre evet buralarda Tarım yok. Yani Tarımı bir meslek olarak kabul etmiş ve ona yatırım yapmış çiftçi maalesef yok. Babadan kalan yerleri mecburiyet karşısında ekip dikmek bana göre çiftçilik değil, o bir köylülüktür. Manisa, Aydın, Muğla, Adana, Mersin, Balıkesir, Antalya, Çanakkale ve Trakya. İşte Çiftçilik ülkemizde burada yapılıyor. Hükümet buralarda kayıp.
Evet, AKP’ nin oy kaybetmesinin değişik nedenleri olabilir. Ancak Tarımda yapılmayan köklü ve kalıcı yapısal değişiklik bu hükümet zamanında da yapılamadı. Neticesi de ortada.
Hiç kimse bu ülkede Sanayileştik çiftçilikle uğraşanların oranı bilmem kaça düştü yanılgısına kapılmasın. Şehirlerde ki fabrikalarda, atölyelerde, kobi’lerde çalışanların hala büyük bir kısmı köyden gelen erzaklarla geçiniyor.
Dost acı söyler. Bizden söylemesi.
Facebookta paylaş
Twitter'da paylaş
Google+'da paylaş!
Pinterest'te paylaş!