Dün, Anadolu’nun bir köşesinde 4/B kapsamında Ziraat Mühendisi olarak çalışan okurumuzdan sitem dolu bir mesaj aldım. Aslında bu gün Tarımsal websiteleri ile ilgili bir yazı hazırlamıştım ama onu önümüzdeki haftalara bırakıp bugün kamuda çalışan yerli zencilerimizden bahsedeceğim.
Bir zamanlar, köy yollarında yeşil Tarım arabaları beklenir, gelince de en güzel şeklide ağırlanır,dinlenir ve söyledikleri ilahi bir emir gibi çiftçilerimizce değerlendirilirdi.
Türkiye Tarımda kendi kendine yeten ülkeydi. Dışarıya Mercimek. Buğday, Kavun, Karpuz. Domates, Koyun, Kuzu vb satardı.
Okulu bitiren Ziraat mühendisinin işi hazırdı. Gittiği yerde canla başla çalışır halk içersinde saygınlığı vardı.
Ziraat Mühendisini hiçbir Vali aşağılamaz, sınava tabi tutmaz, odasındaki çiçeği sulatmak için İl Tarım Müdürünü arayıp “Bana bir Ziraat Yüksek Mühendisi gönder odamdaki çiçekleri sulatacağım” demezdi. Kaymakam İlçeden ayrılırken yerine Ziraat Mühendisini vekil bırakırdı.
Devletin Bakanı “Bunlar Kalem efendisi” diye horlamaz, bakan müşavirleri “Köylüden önce Ziraat Mühendisini eğitmek lazım” gibi ipe sapa gelmez cümleler kurmazdı.
Tüm bunları neden tekrar ediyorum. Tarımın bugünkü geldiği noktaya nelerin sebep olduğunu iyi anlamamız için.
Aradan yıllar geçti Tarım ürünlerinde iğneden ipliğe dışarıdan gelir oldu. Tarım ülkesinde araziler ekim dikimsiz, Ziraat mühendisleri Kahvehaneleri doldurur oldu. Ülkede Yaklaşık 15 bin Ziraat Mühendisi boş gezerken devlet dairesinde Ziraat mühendisi açığı had safhayı buldu. Öyle ki çoğu ilçelerimizde tek ziraat mühendisi var. O da yazışmalardan ve toplantılara katılmaktan köylere gidemez oldu.
Devlet kadrolu ziraat mühendisi çalıştırmak yerine, Okuldan yeni mezun olmuş hiçbir konuda tecrübe sahibi olmayan,Önce 1000 köye 1000 Tarım danışmanı adı altında ve daha sonra da 2500 kişi daha aldı.
Tarımda Devrim gibi anlatılan Tarım Danışmanlığı projesi kısa zaman da çöktü. Ve bu fikri ortaya atan Tarım bakanı da gitti.
Her açıdan Mağdur olan Köylerdeki ziraat Mühendisleri ve Veteriner hekim meslektaşlarımız değil çiftçilere yardımcı olmak, orada ki olumsuz şartlardan dolayı çoğunun psikolojisi bozuldu ve bildiklerini bile unuttu.
Çare olarak bunlar 4/B denilen garabet olan sözleşmeli personelliğe aktarıldı. En azından maaş almada kısmen sıkıntıları kalkan bu meslektaşlarımızın sorunları bitmedi.
4/B Kapsamında çalışan meslektaşlarımızın ekser kısmının sıkıntıları ilçelerdeki İlçe Tarım Müdürleri ve İlçe Kaymakamlarının dan kaynaklanıyor. Tarımdan hiç anlamayan Kaymakamların keyfi uygulamaları, Çiftçilerin yanında hakaretler ve küçük düşürücü davranışlarda bulunmaları, köyde kalıyor mu yoksa gidiyor mu diye gece jandarmalara baskın yaptırmaları gibi bir sürü akla ziyan davranışlar meslektaşlarımızı perişan etti. Çalışma ortamlarında hiçbir alt yapıları ekipmanları yok. Kimi akşama kadar köy kahvehane köşesinde, kimi muhtarlığın gösterdiği derme çatma barakavari sundurmalarda kimi de boş alanda bekliyor.
Ailesi başka bir yerde çoluk çocuk hasta olmuş bakan yok. İzin istiyor izin veren yok. Eş durumundan dolayı tayin hakkı verilmiş, ancak bu hak sadece üst Kademedeki görevlilerin eşlerine çalışıyor. Henüz bu kanundan yararlanan normal Mühendis veya Veteriner hekim yok.
Bu kişilerin araziye gitme şansıda yok. Çünkü köyde araba yok.İlçe Tarım Müdürlerinin çoğu bu konuda destek olmuyor. Bunlarında kendilerine göre gerekçeleri “ Mazot yok” oluyor
Geçen hafta bir meslektaşımız, buğday hasadın da biçerdöverleri kontrole giderken bindiği çiftçi Traktöründen düşerek kolunu kırdı.
Maaş durumları da 657’lerden yaklaşık üçte bir oranında az alıyorlar.Seyyar görev ödemesi veya herhangi bir ek ilave de yok.Bir nevi geçim sıkıntısından dolayı zorunlu olarak bu işi kabul eden bu insanlara zenci muamelesi.
Tam olarak statüleri de belli değil. Bunlar Tarım danışmanı mı, Tar-gel elemanı mı, 4/B li Teknik eleman mı ne olduğu da belli değil.
Diğer bir husus yeni mezun hiçbir deneyimi olmayan bu kişileri köye göndermekle ne sonuç alındı. Bakanlık bu yaklaşık 7 yıllık uygulamanın muhasebesini yaptı mı?
İlçe Tarım müdürlüklerinde Ziraat Mühendisi ve Veteriner Hekim açığı hat safhada iken bu elemanları köylerde eli kolu bağlı bekletmekle ne kazanılıyor. Biriler çıkıp açıklaması ve uygulama neticelerini açıklayarak kamuoyunu ikna etmesi veya bu işten vazgeçilmesi lazım.
7 yıllık gözlemlerime neticesinde bu meslektaşlarımızın biran önce mağduriyetlerinin giderilmesi bölünmüş ailelerinin birleştirilmesi ve ülke Tarımına kazandırılması lazım.
Yani, kalacak yer yok, araziye çıkmaya araç yok, iletişim imkanları yok, sosyal hiçbir etkinlik yok, köyden dışarı çıkmak yok, yetki yok, yaptırım yok…yok…yok… yok oğlu yok. Bunun neticesinde hiçbir başarı da yok. Onca Yetişmiş eleman ve kaynağın heba olması da işin çabası.
İşin özeti; bunların köylerden, bulundukları İl-ilçe’nin Tarım Müdürlüklerine çekilmesi ve diğer meslektaşlarının tüm haklarına sahip olması bunlardan verim alınmasında daha etkili olacaktır.
Korkmaz MERT
Facebookta paylaş
Twitter'da paylaş
Google+'da paylaş!
Pinterest'te paylaş!